သင့္ကိုအလိုရွိသည္

သင့္ကိုအလိုရွိသည္

လူငယ္မ်ားႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး ေရးသားၾကတဲ့ စာေပေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အနာဂတ္ရဲ႕ ဗိသုကာမ်ားလု႔ိ တင္စားၿပီး လူူငယ္ေတြကို ႀကိဳးစား၊ ႏုိးၾကားဖို႔ ေစတနာေတြနဲ႔ ေရးသားၾကတဲ့ တက္က်မ္းေတြလည္း အမ်ားအျပားပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္ထဲမွာလည္း လူငယ္ေတြအတြက္ ရည္စူးၿပီး ဖြင့္လွစ္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊ ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ စာေပေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လူငယ္ဆိုတာ သိပ္ကို တန္ဖိုးရွိၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ ဘ၀ကို ပိုုင္ဆိုင္ထားသူေတြ ပါလားလို႔ ခံစားမိပါတယ္။

ခက္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြပါ။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀၊ အခ်ိန္၊ အခြင့္ အေရးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ ထားၾကပါလ်က္နဲ႕ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိေသးတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေ၀းတဲ့ ေဒသက လူငယ္ေတြေပါ့။ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး အမ်ားႀကီး ေနာက္က် က်န္ရစ္ ေနၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ပူေပါင္း ပါ၀င္တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ တာ၀န္ယူရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ သိခ်င္ တတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ရွားပါးေနတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ ဘာသာအေၾကာင္းကိုလည္း မသိသလို၊ ကိုယ့္ရဲ႕ လူမ်ိဳးဘာသာ စကားေတြကိုလည္း စိတ္၀င္စားမႈ နည္းပါးတာ ေတြ႔လာရပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ေနရာေဒသ အသစ္ တစ္ခုခုကို သြားခြင့္ႀကံဳတိုင္း အဲဒီ ေဒသက လူငယ္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို အထူး သတိထား ေလ့လာမိတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါ ေနရာတိုင္းမွာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိၿပီး လိုအပ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုကို သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စည္းလံုးမႈနဲ႔ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေလ်ာ့နည္း ေနၾကတာပါဘဲ။ အသင္းေတာ္ထဲမွာ ကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ လူငယ္ေတြကို ဆင့္ေခၚလိုက္ရင္ အားတက္သေရာ စိတ္၀င္တစားလာၾကတဲ့ သူေတြ ရွားပါတယ္။ လူငယ္ေတြလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ မိန္းကေလးေတြကသာ အမ်ားစု ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေရႊ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ အနည္းစုပါဘဲ။ ဒါျဖင့္ ဒီရြာမွာ လူငယ္ ေယာက်္ားေလးေတြ မရွိလို႔လား ဆိုျပန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ဖို႔ ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ ဘိလိယက္၀ိုင္း ေရာက္ေနတဲဲ့ လူငယ္ေတြ၊ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းၾကည့္ဖို႔ တီဗီြဖန္သားျပင္ ေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ သမီးပ်ိဳေတြကလည္း တစ္ပံုႀကီးပါဘဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္း ထုတ္ၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒို႔ ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္ႀကီးပဲ ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိျဖစ္ေနလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေဆာင္တဲ့သူေတြ ကဘဲ ညံ့ေနတာလား၊ မိဘေတြကပဲ ကိုယ့္ သားသမီးေတြကို တြန္းအားေပး ဆံုးမ သြန္သင္မႈ နည္းသြားလို႔လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာကို အေျဖရွာဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ဒီစာကို ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ တာ၀န္သိသိနဲ႔ အသင္းေတာ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ မပါ၀င္ခ်င္ၾကရတာလဲ။ ေဆးေၾကာျခင္း ခံယူထားတဲ့ ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိမိရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းကို သက္ေသခံရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒီလို သက္ေသခံတဲ့ ေနရာမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ပညာ တတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းေတြက အဓိက မၾကပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးကေနၿပီးေတာ့ အုတ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္ အျဖစ္ ပါ၀င္ၾကဖို႔သာ အဓိကပါ။

မိမိတို႔ရဲ႕ သာသနာ တိုးတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ အေရးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ေခါင္းေရွာင္ခ်င္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ငါမပါလည္း ျဖစ္သြားမွာပါ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေရသာ ခိုေနဖို႔ မသင့္ေတာ့ပါဘူး။ အသင္းေတာ္ႀကီးက သင့္ကို အလုိရွိေနတယ္ ဆိုတာကို သိထားစမ္းပါ။ "We are the Church" ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ႏွလံုးသားထမွာ သိမ္းထား လိုက္စမ္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ေတြ စည္းလံုးျခင္းေတြနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းကို သက္ေသခံ ေ၀မွ်ၾကဖို႔ လိုေနပါၿပီ။ "အေ၀းဆံုးကိုသြားၿပီး အေစ ခံၾကမယ္ေဟ့" လို႔ မေၾကြးေၾကာ္ေသးခင္ မိမိတို႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေကာင္းဆံုး ေနထိုင္ျပဖို႔ လိုအပ္ လ်က္ရွိေနပါတယ္။ တနဂၤေႏြ ဘုရားေက်ာင္းတက္႐ုံနဲ႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ မယူဆပါနဲ႔။ အသင္းေတာ္ႀကီး တိုးတက္ ျမင့္မားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ႀကိဳးစားဖို႔ အမ်ားႀကီးလို ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ငယ္ရြယ္တဲ့ ဘ၀အသက္တာကို ဘုရားအတြက္ ဆက္ကပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ ေမြးျမဴ လိုက္စမ္းပါ။

ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးစီကို ေက်းဇူးေတာ္ စြမ္းရည္ သတၱိ အသီးသီး ေပးအပ္ထားပါတယ္။ "ဒါေပမဲ့" အစားအေကာင္း ျမင္တတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးသားနဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ၾကဖို႔ လိုေနပါၿပီ။ သင့္ကို အသင္းေတာ္ႀကီးက အလိုရွိေနတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲသတိရလိုက္စမ္းပါ။ လူငယ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ဘယ္လုိ အသက္ရွင္သန္ ေနသလဲ။ ရင့္ေရာ္ေနျခင္းလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရင့္က်က္ လာျခင္းလား။ ကက္သလစ္ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းက ဘယ္အဆင့္မွာလဲ။ မိဘေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္လာရတဲ့ သာမန္ ယံုၾကည္ျခင္းပဲလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကက္သလစ္ လူငယ္ေတြ အျခားသူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ဘာ ေၾကာင့္ ေနာက္က်ေနရတာလဲ။ ဒို႔ ကက္သလစ္လူငယ္ေတြ Love, Peace, & Unity ဆိုတာေတြကို က်င့္သံုးေနၿပီလား။

လူငယ္ဆိုတာ Mission & Vision ေတြရွိ႐ံုနဲ႔မၿပီးပါဘူး၊ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ ပိုၿပီ အေရးတႀကီး လိုအပ္ပါတယ္။ မထင္မရွား ေမြးဖြားလာၿပီး မထင္မရွား ကြယ္ေပ်ာက္ သြားမယ္ဆိုရင္ ဘာထူးအံုးမွာလဲ။ မေသခင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ လုပ္သြားၾကမလဲ.....စဥ္းစား..... စဥ္းစား။

ဂမုန္း(မိုးေမာက္ၿမိဳ႕)