အထီးက်န္ေနေသာဘုရား

ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ္ရွိ ၿပီး ေမွာင္စျပဳေနလို႔ လမ္းမီး ၀ါ၀ါေတြ ထိန္ေန ပါၿပီ။ ေက်ာင္းေဆာင္ ထဲက ထြက္လိုက္ တာနဲ႔ ေဆာင္းဦးရဲ႕ ခ်မ္းခ်မ္း စိမ့္စိမ့္ ေလးေအးက မ်က္ႏွာကို ထိတိုက္တဲ့ အခါ အမည္တပ္ မရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈ တစ္ခု ခံစားခဲ့ ရတယ္။ စာသင္ခန္း ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ ခဲ့ရ သမွ်ေတြ ေျပေပ်ာက္ သြားတယ္။ စာသင္ခန္း ထဲမွာ ေဆြးေႏြး ခဲ႔ၾကတဲ့ ဇီအုန္သမီး အေၾကာင္း ကေတာ့ အေတြး ထဲက ထြက္မသြား ေသးဘူး။ ပေရာဖက္က ဘုရား သခင္ လာေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ဇီအုန္ သမီးကို သတိေပး စကား ဆိုတယ္။ “သင့္ရဲ႕ကယ္တင္ရွင္ သင္ရွိရာ လာလိမ့္မယ္၊ သင့္အတြက္ ကယ္တင္ျခင္း ယူေဆာင္ ခဲ့ေပးမယ္ အသင့္ ျပင္ထားပါ”တဲ့ . . . ။
ဘုရား သခင္နဲ႔ လူေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္ မႈက လူ႔သမိုင္း အဆက္ ဆက္က ရွိခဲ့ တာပါ။ ဘုရားက လူေတြ ရွိရာကို လာတယ္။ လူေတြက ဘုရား သခင္ ဆီကေန ထြက္ေျပး ၾကတယ္။ ဒုကၡေတြ တစ္ပံုၾကီး ေတြ႔ေတာ့မွ “ဘုရား သခင္ ဆိုတာ ရွိရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို မေကာင္း ဆိုး၀ါးေတြ ျဖစ္ရတာလို႔” ဘုရားကို အျပစ္ စကား ဆိုတယ္။

ဒီအေတြး ေတြနဲ႔ ေျချခင္း တိုက္မိေအာင္ မ်ားတဲ့ လူအုပ္ထဲ ေလွ်ာက္လာ ဆဲမွာ မွန္တံခါး တစ္ေပါက္ ကေန မီလင္း ေနတဲ့ အခန္း က်ယ္တစ္ခု ေဘးေရာက္ ေနတာ သတိ ထားမိ လိုက္တယ္။ အထဲကို ၾကည့္မိေတာ့ ဘုရား ေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စကၠရမင္းတူး ထုတ္ထား တာလည္း သတိ ျပဳမိတာနဲ႔ လူေတြ ၾကားက ျဖတ္တိုးၿပီး ဘုရား ေက်ာင္းထဲ ၀င္ခဲ့ ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ တိုးမေပါက္ ေအာင္မ်ား ေနေပမဲ့ ဘုရား ေက်ာင္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ခါးကိုင္း ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သီလရွင္ အိုႀကီး ႏွစ္ပါး ကိုသာ ေတြ႔ရပါတယ္။

“ဘုရား သခင္ အထီး က်န္ေနတယ္” အဲဒီ အေတြးက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲကို ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္း မသိ လိုက္ပါဘူး။ ဘုရား ေက်ာင္း ေဘးမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားသူေတြ ၀င္လာဖို႔ မစဥ္းစား မိၾက တာလား၊ မစဥ္းစား ႏိုင္တာ လား၊ မစဥ္းစား တတ္ၾက တာ လား။ ဘုရား သခင္က လူေတြ အလယ္မွာ ရွိေနၿပီ၊ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ ကေတာ့ ဖုတ္ေလသည့္ ငပိ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္တတ္ ၾကေတာ့ ပါလား။ လင္းလက္ ေနတဲ့ မီေရာင္ ေအက္က ဘုရား စင္ေပၚမွာ တည္ရွိ ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စကၠရမင္းတူးကို ၾကည့္ၿပီး ကားတိုင္ ေပၚမွာ တြဲလြဲ က်ေနတဲ့ သခင္ ေယဇူးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး သနား ေနမိ ခဲ့တယ္၊ ၀မ္းနည္း ေနမိ ခဲ့တယ္။
“ဘုရားသခင္ အထီးက်န္ေနဆဲပါ”။ “ဘုရားသခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ အေသခံ ေနဆဲပါ”