ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကမည္ဆိုပါက (အပိုင္း ၃)

ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳၾကမည္ဆိုပါက (အပိုင္း၃)

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သား ဘ၀က ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ တစ္ခုကို ျပန္သတိရမိပါသည္။ ေႏြရာသီတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းမပိတ္မီ စာေမးပြဲမ်ားအၿပီး ဆရာ ကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ေလ့ရွိပါသည္။ ေကာ္ေဇာ နီနီႀကီးမ်ားကို ခင္းကာ ပန္းျခင္း၊ ပန္အိုးမ်ားႏွင့္ ခန္းခန္းနားနား ျပင္ဆင္ထားသည့္ ခန္းမႀကီးေရွ့မွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကုိ ေနရာ ေပးၾကပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ကာ ဦးခ် ကန္ေတာ့ၾကရပါသည္။ ကြၽန္ ေတာ္တို႕က ခရစ္ယာန္မ်ားျဖစ္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို မကန္ေတာ့ရဘူးဟု ထင္ေနခဲ့ပါသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ကန္ေတာ့ပါက အျပစ္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တျခား ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္း သူမ်ားက ဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကေသာအခါ ခါးအနည္းငယ္ ကုန္းကာေနလိုက္သည္။ လူမ်ား မရိပ္စားမိေအာင္ ကန္ေတာ့ဟန္ ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ခရစ္ယာန္ ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ သည္အတိုင္း ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတာ ေတြ႕ရပါသည္။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ အျပင္ ထြက္သြားၾကသည္။

သည္ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ အျပဳအမူသည္ မည္မွ် ႐ိုင္းရာက်ေနသည္ကို ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ မစဥ္းစားမိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက 'ခရစ္ယာန္ ဘာသာတရား၏ အဆံုးအမမွာ မိဘႏွင့္ဆရာသမားကို ႐ုိေသရမယ္ဆိုတာ ပါပံုမရဘူး" ဟု အထင္ မွားစရာျဖစ္ေနခဲ့တာကို ကြၽန္ေတာ္ မရိမ္ စားမိခဲ့ပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း ခရစ္ယာန္ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္ ႐ိုင္းစိုင္းၾကတာပဲ။ ဆရာကို ဆရာမွန္း မသိၾကလို႕လား။ သူတို႕ မိဘေတြကပဲ မသြန္သင္လို႕လား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားရ႕ဲ တရားအဆံုးအမမ်ားမွာပဲ မပါလို႕လားဟု ထင္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မေတြးမိခဲ့ပါ။

ဘုရားေပး ဆံုးမတရားျဖစ္သည္႕ ပညတ္ေတာ္ (၁၀)ပါးတြင္ ဘုရားအေပၚမွာ လူသားတို႕ ေစာင့္ရမည့္သီလ (၃)ပါး ႏွင့္ လူလူခ်င္းေစာင့္ရမည့္ သီလ (၇)ပါးတြင္ "မိဘတို႕အား ႐ိုေသျခင္းကို ျပဳပါ" ဟု ပထမ ဦးစားေပး ဆံုးမထားကို မွတ္ရပါသည္။ ဤေနရာတြင္ "မိဘ" ဆိုသည္မွာ ေမြးေက်းဇူးရွင္၊ ေကြၽးေက်းဇူးရွင္ မိဘႏွစ္ပါး သာမကဘဲ မိဘႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းတည္းျဖစ္ေသာဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား၊ မိမိထက္ အသက္၊ လုပ္အား၊ သိကၡာ၊ ပညာ၊ ရာထူးစသည့္ အရည္အခ်င္းသာသူမ်ားလည္း ပါ၀င္ပါသည္။

မိဘဆရာ ကန္ေတာ့ျခင္းသည္ အလြန္ ျမတ္ႏိုးေလးစားစရာ ျမန္မာ့႐ုိးရာ ဓေလ့တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာႀကီးေပၚက ဘယ္လူမ်ိဳးစုမွာမွ မေတြ႕ႏိုင္သည္႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ဘိုးဘြားစဥ္လာ ထံုးတမ္း တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ခရစ္ယာန္ တရားေတာ္ႏွင့္ လံုး၀မဆန္႕က်င္ပါ။ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္ ဆံုးမတရားႏွင့္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေသြဖီပါ။ အကယ္၍သာ ခရစ္ေတာ္ ဘုရားရွင္သည္ ျမန္မာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ၾကြလာခဲ့ မည္ဆိုပါက အရွင္ဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ မယ္ေတာ္၊ အုပ္ထိန္းသူသံဇူဇယ္ႏွင့္ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ဦးခ်ကန္ေတာ့မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အရွင္ျမတ္၏ တရားမ်ား မွာလည္း "သင္တို႕၏ မိဘႏွင့္ ဆရာမ်ားကို ႐ိုေသၾကပါ။ သူတို႕၏ ေက်းဇူးမ်ားကို ဦးထိပ္ထားၾကပါ။ မိဘႏွင့္ဆရာမ်ားကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကပါ" ဟု သင္ၾကားခဲ့မွာ ေသခ်ာပါသည္။
ရဟန္းမင္းႀကီး ဒုတိယေျမာက္ ေယာန္ဟန္ေပါလ္လူး အရွင္က... "ကိုးကြယ္မႈ ဘာသာတစ္ခုဟာ သူ႕ကို ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္သည္႕ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္မလာေသးသ၍ (ထိုလူမ်ိဳး) လံုးလံုး လ်ားလ်ား၊ ျပည္႕ျပည္႕၀၀ လက္ခံစဥ္းစား ကိုးကြယ္ခံရသည္႕ ဘာသာတရားတစ္ခု မျဖစ္ေသးပါ" ဟု ဆံုးမဖူးပါသည္။
ထိုသို႕ဆိုပါက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ က ကြၽန္ေတာ့အျပဳအမူသည္ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ႏွင့္ ေသြဖီေနသလို ျမန္မာ လူမ်ိဳးစစ္စစ္ျဖစ္သည္႔ ကြၽန္ေတာ့္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ႏွင့္လည္း လံုးလံုးႀကီး ဆန္႕က်င္ေနပါလားဟု သံေ၀ဂရမိပါသည္။ ဘုရားရွင္၏ ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူလွေသာ တရားေတာ္တစ္ခုကို လူအမ်ား နားလည္မႈ လြဲေစေအာင္လုပ္တာႏွင့္ အတူတူပဲ ျဖစ္တာကို စဥ္းစားမိပါသည္။ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္ ကိုယ္္ေတာ္တိုင္ တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ကက္သလစ္ သာသနာေတာ္ႀကီးသည္ ကမၻာ႕သာသနာေတာ္ အစစ္ျဖစ္သလို ျမန္မာ့သာသနာေတာ္ စစ္စစ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ရဟန္းမင္းႀကီး ဆဌမေျမာက္ ေပါလ္လူးအရွင္က "အကယ္၍ တိုင္းျပည္ တစ္ခုအတြင္း မွီတင္း ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ လူမ်ိဳးစုတို႕သည္ ထိုတုိင္း ထိုျပည္၏ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု သင္သတိမမူပါက၊ အကယ္၍ ထိုတုိင္း ထိုျပည္သားတို႕၏ စကား၊ ဓေလ့ထံုးစံႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာတို႕ကို သင္အသံုး မျပဳပါက၊ ...သင္ေဟာေျပာေသာ တရားေတာ္သည္ မ်ားမ်ားစားစား ခရီး တြင္မည္ မဟုတ္ပါ"ဟု မိန္႕ၾကားခဲ့ပါသည္။

"ဘာသာတရားကို ယဥ္ေက်းမႈျပဳျခင္း"မွာ အခ်ိန္တိုင္း၊ ေနရာေဒသတိုင္း၊ တိုင္းႏိုင္ငံတိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံတိုင္းမွ လူမ်ိဳးစုတို႕သည္ အရွင္၏ တရားေတာ္ျမတ္ကို ပိုမိုနားလည္ ယံုၾကည္လာဖို႕ အတြက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခရစ္ယာန္က်င့္ စဥ္ႏွင့္ ယံုၾကည္ရာမ်ားကို လူမ်ိဳးတိုင္း၏ ကိုယ္ပိုင္ ေတြးေခၚခံယူမႈမ်ားႏွင့္ အညီျပန္လည္ ပံုေဖၚေပးျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကက္လစ္ဘာသာကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ျပဳမည္ဆိုပါက တျခား ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မေတြးေစခ်င္ေသးပါ။ မ်ားမ်ားစားစား မလွမ္းေစခ်င္ေသးပါ။ အလိုအပ္ဆံုးႏွင့္ အေျခခံအက်ဆံုး ယဥ္ေက်းမႈျပဳျခင္းမ်ား အေျမာက္အျမား ရွိပါသည္။ ထိုအေျခခံမ်ားႏွင့္ စသင့္ပါသည္။

ဥပမာ- ျမန္မာကက္သလစ္ ဘာသာ၀င္တို႕၏ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆို၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံု၊ သြားလာပံုမ်ားကို ယဥ္ေက်းမႈျပဳ ႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာမ်ားကို ယဥ္ေက်းမႈ ျပဳႏိုင္ပါသည္။ ေရွးအခါကတည္းက ျမန္မာ့နီတိမ်ား၊ ဆံုးမစာမ်ား၊ က်င့္၀တ္မ်ားရွိပါသည္။ ထို႕အျပင္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ အရပ္ရပ္တြင္ အိမ္၌ယဥ္ေက်းျခင္းမ်ား ရွိပါသည္။ ထို အေျခခံမ်ားမွ စတင္ကာ ယဥ္ေက်းမႈ ျပဳႏိုင္ပါသည္။

ယေန႕ ကက္သလစ္လူငယ္မ်ားႏွင့္ လူလတ္ပိုင္းမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ နားမလည္ၾကေတာ့ေပ။ နီတိဆိုတာ စားစရာလား၊ ေသာက္စရာလားဟုပင္ အထင္မွားခ်င္ မွားေနၾကေပမည္။ မၾကားဖူး ၾကေတာ့ေပ။ မိဘဆ ိုမိဘမွန္းမသိ၊ ဆရာဆို ဆရာမွန္းမသိ၊ ဘုန္းႀကီး ဘုန္းႀကီးမွန္း မသိ၊ လူႀကီး လူႀကီးမွန္း မသိၾကေခ်။ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး သံုးပါးသိမ္ေမြ႕၊ ေျပျပစ္၊ တတ္ သိလိမၼာမႈမရွိၾကေတာ့ေခ်။ ႐ိုးရာဓေလ့ ထံုးတမ္း အစဥ္အလာမ်ားႏွင့္ ေသြဖီေနၾကပါသည္။ အသင္အၾကားလည္း မရွိၾကေတာ့ပါ။

သို႕ပါေသာေၾကာင့္ ခရစ္ေတာ္ဘုရားရွင္၏ အထူး အလြန္ျမင့္ျမတ္ သိမ္ေမြ႕ေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ျမန္မာမ်ား သိနားလည္ရေအာင္ ဘာသာတရားကို ျမန္မာမႈျပဳျခင္း အေရးႀကီးလွ ပါေၾကာင္း သာဓကတစ္ခုအေနႏွင့္ ေရးသားလိုက္ပါသည္။

မာကု(ဒႆန)