ေက်နပ္တတ္ပါရေစ . . .

တစ္ခ်ိန္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမ်ားစြာနဲ႔
ဘာမဆိုငါလုပ္ႏိုင္တယ္ထင္ခဲ့တယ္ . . .။

တစ္ခ်ိန္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
ကမၻာလံုးကို ေဘာလံုးတစ္လံုးလို ကန္ပစ္လိုက္ခ်င္ခဲ့တယ္ . . .။

တစ္ခ်ိန္က ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အေတြးေတြမ်ားစြာနဲ႔
ေလာက ကမၻာကို ေျပာင္းလဲပစ္မယ္ႀကံခဲ့တယ္။

တစ္ခ်ိန္က ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ခံယူခ်က္ႀကီးစြာနဲ႔
လူသားေတြ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေျပာခဲ့တယ္။

တစ္ခ်ိန္က ငါဟာ ငါ့ကမၻာငယ္ေလးထဲမွာ ဘုရင္တစ္ပါးေပါ့
ငါသာ ဇာတ္ဆရာ၊ ငါသာ ဇာတ္လိုက္ ငါ က ခ်င္သလို ကႏိုင္ခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ . . .
ငါဟာ လူသားေလာကႀကီးထဲမွာ ဖုန္မႈန္႔ေလးမႈံ ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။
သမုဒၵရာက်ယ္ႀကီးထဲက ေရတစ္စက္မွ်သာျဖစ္တယ္ဆိုတာ နားမလည္ခဲ့ဘူး။

ဆားတစ္ပြင့္ အျဖစ္ အငံဓါတ္ေပး
ပတ္၀န္းက်င္ကို အလင္းေပမယ့္ မီးတုိင္ငယ္ အျဖစ္
ကိုယ့္ရွင္သန္ျခင္းခဏကို အသံုးခံလိုက္ျခင္းသာ . . . ငါတတ္ႏိုင္တာပါ။

တစ္ေန႔က်ရင္ . . .
ျပႆနာမ်ားစြာကို ခ်န္ရစ္ထားၿပီး
ငါဟာ အျခားလူမ်ားစြာလို ေလာကႀကီးထဲကေန ထြက္ခြါသြားရပါလိမ့္မယ္။