ဂုဏ္တုေယာင္မွာ "စံ" ပံုေဆာင္ပါ။

ဂုဏ္တုေယာင္မွာ "စံ" ပံုေဆာင္ပါ။

လူမႈ၀န္းက်င္၌ သံုးေလ့သံုးထရွိသည့္ "သူ႐ူး ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္က သူေကာင္းတစ္ေယာက္အား သူ႐ူးပဲဟု ဆိုသည္" ဟူေသာ စကားတစ္ရပ္ကို ၾကားဖူးၾကေပမည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေကာင္းေကာင္း အဆိုးက အားသာလြန္းသည့္အတြက္ အေကာင္းတစ္ခုက အဆိုးျဖစ္၊ အဆိုးေပါင္းမ်ားစြာက အေကာင္းေနရာ ေရာက္သြားရျခင္းကိုဆိုလိုသည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ခါတရံ၌ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းက လက္ရွိ မိမိပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ဂုဏ္ပကာသနဥစၥာ (သို႕) အာဏာတို႕ကို အမီွျပဳ၍ အျခားေသာသူအမ်ားစုကို အ႐ူးလုပ္၍ စိုးမိုးခ်ယ္လွယ္ေနသည္မ်ားကို အခ်ိဳ႕ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အသိုင္းအ၀န္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ေနရတတ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ တစံုတစ္ဦးသည္ လက္ရွိအေျခအေန၌ မိမိတြင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရွိႏွင့္ၿပီျဖစ္ေသာ ဥစၥာဓန (သို႕) မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးႏိုင္သည့္ အခြင့္အာဏာမ်ား အေပၚတြင္ တြယ္တာမႈ ပိုလွ်ံကာ မာန္မာနဂုဏ္ဟူသည့္ အရာက ၎င္း၏ ငယ္ထိပ္အထိ ေရာက္သြားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခါက ကြၽႏ္ုပ္သည္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးႏွင့္အတူ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႕သို႕သြားခဲ့ပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ကယ္ မရွိေသာေၾကာင့္ တစ္ခါတရံ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းရသည္ကို အလြန္ႏွစ္သက္လွပါသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ရြာအလယ္ လမ္းမတစ္ခုကို ျဖတ္၍ လာခဲ့စဥ္ လမ္းပ်က္ေနသည့္ ေနရာတစ္ခု၌ ဆိုင္ကယ္အား အရွိန္သတ္ရင္း ထိန္းေမာင္းရကာ ထိုေနရာလြန္မွ ပံုမွန္အတိုင္း အရွိန္တင္၍ ဆက္လက္ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ပါသည္။ အေနာက္မွာရွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းအား စကားမ်ားစြာေျပာရင္း ေမာင္းလာခဲ့ပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္ သတိထားမိလိုက္သည္က ဆိုင္ကယ္သံၾကားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကေလးမ်ားသာမက လူႀကီးမ်ားပါ အိမ္ေရွ့ေျပးထြက္ လာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဆိုင္ကယ္လာရာသို႕ လက္ညႇိဳးတထိုးထိုးႏွင့္ တခ်ိဳ႕က တစ္ခုခုေျပာကာ ရယ္ေနၾကသည္။ ကြၽႏ္ုပ္စိတ္ထဲ၌ "ေၾသာ္ - ေတာသားေတြပဲ ဆိုင္ကယ္မွ မျမင္ဖူး၊ မစီးဖူးၾကတာကိုး"ဟု ေတြးမိခဲ့ပါသည္။ ရြာအျပင္ဖက္သို႕ ေရာက္လာသည့္အခါ "ဆီက အျပန္တစ္ေၾကာင္း စာေလာက္ပါဦးမလား"ဟု သူငယ္ခ်င္းအား သံုးႀကိမ္ေလာက္ ေမးလိုက္မိပါသည္။ သို႕ေသာ္ အေျဖကိုမၾကားရ၍ ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္မွ သူငယ္ခ်င္းပါမလာေၾကာင္းကို သိလိုက္ရကာ လမ္းပ်က္သည့္ေနရာ၌ ဆင္းက်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္ဟူေသာ အသိက ထိုအခါမွ ၀င္လာေတာ့သည္။ မိမိ ကိုယ္ကိုယ္လည္း ရွက္မိ၍ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မလွည့္ေတာ့ဘဲ ထိုေနရာမွပင္ သူ႕အား ေစာင့္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။

ဤျဖစ္ရပ္ေလးသည္ ယေန႕ဥစၥာ ပစၥည္းအေပၚ၊ အခြင့္အာဏာရပ္တို႕ အေပၚ တစ္ဖက္သတ္ တပ္မက္စြဲလြန္းမႈ ပိုသြားကာ ပတ္၀န္းက်င္ကို လံုးလံုးေမ့ေလ်ာ့ သြားတတ္ၾကသည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ အေျခအေနႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လွပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ေလာကီအရာတို႕၌ တက္မက္မႈ ပိုလြန္းသြားျခင္းေၾကာင့္ ေလာကီဧည့္သည္ အာဂႏၲဳအခ်င္းခ်င္းပင္ ဥေပကၡာျပဳျခင္း၊ လက္မခံႏိုင္ျခင္းတို႕ ျဖစ္လာရေပေတာ့သည္။ မိမိ၏အျမင္၊ အေတြးအေခၚ၊ ဥစၥာစည္းစိမ္၊ လုပ္ငန္းႏွင့္ယံုၾကည္မႈမ်ားသာလွ်င္ မွန္ရမည္ဟု ယူဆကာ အျခားေသာပုဂိၢဳလ္မ်ားအဖို႕ ျဖန္႕က်က္ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ေပးမႈ လံုး၀မရွိေတာ့ေခ်။ ထိုအခါ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း၏ တယူသန္ မာန္မာနစြဲေၾကာင့္ အျခားေသာသူမ်ား၏ အခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ား ဆံုး႐ႈံးသြားရပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ေသာသူမ်ားက ငါသာ ဒီအရာကိုရလွ်င္ (သို႕) ဒီေနရာကိုေရာက္လွ်င္ ဒီပုဂိၢဳလ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းေလး စိုးမိုးႏိုင္ရမည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႀကိဳးစားလာခဲ့သူမ်ားရွိသည္။

အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားမွာ ဤကဲ့သို႕ မူရင္းဆႏၵမရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ အေတြ႕အႀကံဳေပၚ၌ နာက်ည္းသြားျခင္း၊ ႀကိဳးစားမႈ၏ ရလဒ္အေပၚစြဲလမ္းမႈ ပိုကာ ေအာက္ေျခလြတ္သြားျခင္း၊ ေလ့လာဆည္းပူးေနခ်ိန္၌ စနစ္တစ္ခု၏ မူ၀ါဒမ်ား႐ိုက္သြင္းခံရျခင္း တို႕ျဖစ္ၾကရသည္။ မည္သည့္ ဘာသာတရား၌မဆို မိမိတို႕ရရွိ ပိုင္ဆိုင္ထားသမွ်အရာမ်ားသည္ တဒဂၤအတြက္သာျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႕ဆိုထားေလသည္။ သို႕ေသာ္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ လုပ္ရပ္ႏွင့္ ထိုတရားစကား အေတာ္ပင္အလွမ္းကြာေနေၾကာင္း သတိျပဳမိၾကေလမည္။

ကြၽႏ္ုပ္တို႕ ခရစ္ယာန္မ်ား၏ အသက္တာ၌လည္း ဤကဲ့သို႕ မတည္ၿမဲသည့္ ဥစၥာစည္းစိမ္ႏွင့္ တန္ခိုးအာဏာအေပၚ ခရစ္ေတာ္၏ တရားေတာ္ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ကာ အလြန္အမင္း တက္မက္မႈမ်ား ရွိေနၾကပါသည္။ ႐ုပ္၀ါဒႏွင့္ ၎င္းတို႕အား စိုးမိုးခ်ဳပ္ခ်ယ္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အာဏာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လာၾကသည့္အခါ ပတ္၀န္းက်င္အသုိင္းအ၀ိုင္းအား အက်ိဳးျပဳဖို႕ကို မဆိုထားေလႏွင့္ လူသားတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိသည့္ ဘုရားေပးထားေသာ သဘာ၀အရင္း အျမစ္ႏွင့္သယံဇာတမ်ားအား စိုးမိုးခ်ဳပ္ခ်ယ္ကာ လိုရင္သံုး မလိုရင္ ဖ်က္ဆီးပစ္တာ မ်ိဳးရွိေနၾကပါသည္။ စင္စစ္ေသာ္ကား တစ္ဦးတစ္ေယာက္၌ ဥစၥာဓန၊ အာဏာႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား မည္သို႕ပင္ရွိေနေစကာမူ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနႏွင့္ မဆက္စပ္တတ္လွ်င္ (သို႕) လိုက္ေလ်ာညီစြာ အသံုးမျပဳတတ္လွ်င္ ဘုရားရွင္ေပးသည့္ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားအား အလြဲသံုးစားျပဳျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

"ေလာကႏွင့္ ေလာကီတပ္မက္ျခင္းသည္ ေရြ႕သြား၍ ကြယ္ေပ်ာက္တတ္၏။ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္အညီ က်င့္ေသာသူမူကား နိစၥထာ၀ရတည္၏"ဟု (၁-ေယာ ၂း၁၇)မွာ ေတြ႕ရပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႕ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ေလာကီႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်သည္ ကြၽႏ္ုပ္တို႕ ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္ရမည့္အရာမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ၎င္းအရာမ်ားအေပၚ စြဲလမ္း မက္ေမာမႈပိုလြန္းရန္ မလိုအပ္ေပ။ ၎င္းအရာမ်ားအေပၚ ခုတံုးလုပ္ရင္း အျခားေသာသူမ်ားအား အထင္အျမင္ေသးကာ အထက္စီးမွ မၾကည့္သင့္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိတို႕လက္၀ယ္ရွိေနသည့္ ထိုအရာမ်ားမွာ မတည္ၿမဲေသာ ေလာကီစည္းစိမ္မ်ားသာျဖစ္ၿပီး ေကာင္းကင္ဘ႑ာႏွင့္ ႏႈိင္းစာၾကည့္လွ်င္ အတုအေယာင္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္တို႕၏ စိတ္အာ႐ံု အၿမဲေရာက္ေနရမည့္အရာမွာ သံေခ်းပိုးရြ မဖ်က္ဆီးႏိုင္သည့္ ေကာင္းကင္ဘ႑ာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

ေလာကီႏွင့္ဆိုင္သည့္ အရာမ်ားမွာ ထိုေကာင္းကင္ဘ႑ာႏွင့္ ႏႈိင္းလွ်င္ အတုအေယာင္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ေလာက၌ ဘုရားေပးသည့္ ေက်းဇူးေတာ္တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွန္ကန္စြာအသံုးျပဳလွ်င္ မ်ားစြာအက်ိဳးရွိေပသည္။ မိမိပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ဥစၥာစည္းစိမ္ႏွင့္ အခြင့္အာဏာမ်ားသည္ ဘုရားရွင္ထံမွလာသည့္ ေက်းဇူးေတာ္တစ္ရပ္ဟု လက္ခံကာ အမ်ားေသာလူတို႕၏ အက်ိဳးအတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ ေ၀ငွရင္းျဖင့္ စံျပဳေနထုိင္ က်င့္ႀကံသင့္ပါသည္။ "သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တေသာင္းနားႏုိင္"ဆိုသည့္အတိုင္း တစ္ပါးေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ အက်ိဳးအတြက္ ခရစ္ေတာ္ကဲ့သို႕ ႏွိမ့္ခ်ျခင္းျဖင့္ ေပးဆပ္အသက္ရွင္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။

မိမိ ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ဥစၥာစည္းစိမ္၊ အာဏာတို႕၏ ဂုဏ္ႏွင့္ကိုက္ညီသည့္ ပုဂိၢဳလ္တို႕၏ အရည္အခ်င္းသံုးရပ္ကို စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕က ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
၁။ သီလသမာဓိႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္က်မႈကင္းျခင္း၊
၂။ ဥာဏ္ပညာရွိလ်က္ ႐ႈပ္ေထြးမႈ ကင္းျခင္း။
၃။ သတၱိရွိလ်က္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ကင္းျခင္းတို႕ျဖစ္သည္။

ဤအရည္အခ်င္းမ်ားရွိသူသည္ ဂုဏ္သေရရွိ၍ စံျပဳထိုက္သည့္ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ခရစ္ယာန္အသက္တာ၌မူ ဂုဏ္သေရရွိ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦး၏ အရည္အေသြးႏွစ္ရပ္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ၎င္းတို႕မွာ -
၁။ ဘုရားရွင္ေရွ့၌ မ်က္ႏွာရေသာသူ၊
၂။ လူအမ်ားတို႕ေရွ့၌ ပံုစံနမူနာ ေကာင္းျဖင့္ စံျပဳထိုက္သူဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္တို႕သည္ မတည္ၿမဲသည့္ ေလာကီဥစၥာမ်ားႏွင့္ အာဏာတန္ခိုးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လာရသည့္အခါတြင္ ၎င္းတို႕ အေပၚ၌ အလြန္အကြၽံ တပ္မက္စြဲလန္း စိတ္မ်ားကင္းၿပီး ထိုဂုဏ္အတုအေယာင္မ်ား၌ သတိတရားအားျဖင့္ က်င့္ႀကံ၍ "စံ"အျဖစ္ ပံုေဆာင္ေနထိုင္သြားရန္ပင္ အေရးႀကီးလွပါေတာ့သည္။

ဂြၽန္သြီ (ေမာ္လၿမိဳင္)